SOS voor een moedige vrouw opgesloten in een “openluchtgevangenis”

Wie is mevrouw Victoire Ingabire?

Mevrouw Victoire Ingabire Umuhoza is een Rwandese politica, geboren in 1968. Ze is econoom van opleiding, moeder van drie kinderen en grootmoeder van drie kleinkinderen. Ze richtte de oppositiepartij tegen de opeenvolgende autoritaire regimes in haar geboorteland op en leidde deze: de Verenigde Democratische Krachten (FDU-Inkingi), van 2006 tot november 2019. In die periode richtte ze een nieuwe politieke partij op, DALFA-Umurinzi, die uitsluitend in Rwanda actief is.

 

Op 16 januari 2010 keerde zij, na zeventien jaar ballingschap in Nederland, terug naar Rwanda om haar partij te laten registreren en zich kandidaat te stellen voor de presidentsverkiezingen die in augustus van datzelfde jaar gepland waren.

Als vrouw en moeder keerde ze terug naar Rwanda, vergezeld door ongewapende civiele medewerkers, gedreven door een vreedzame vastberadenheid en geïnspireerd door de principes van geweldloosheid en vredesopbouw. Ze sprak openlijk haar wens uit voor inclusie, gerechtigheid voor iedereen en een nationale dialoog – essentiële voorwaarden voor een overgang naar een pluralistische democratie ten gunste van alle Rwandezen.

Mevrouw Victoire Ingabire Umuhoza beging de misdaad van het eisen van een inclusieve dialoog voor meer gerechtigheid, de enige voorwaarde voor een echte verzoening tussen de Rwandezen. Het aandurven om een alternatief voor het heersende dictatoriale regime voor te stellen, werd door Paul Kagame en zijn entourage als een provocatie beschouwd.

Het tijdschrift Jeune Afrique, dat de uitspraken van haar partij overneemt, benadrukt dat “zij als leider van de politieke oppositie de ondoorzichtigheid rond de verantwoordelijkheden in het Rwandese drama heeft aangeklaagd, evenals de discriminatie tussen de slachtoffers van de genocide en die van de grootschalige massaslachtingen in Rwanda en Congo. Omdat de Hutu-slachtoffers worden vergeten en gemarginaliseerd, kan er geen sprake zijn van verzoening. In haar toespraak eiste ze gelijke kansen voor de levenden en een eerlijke behandeling van zowel Hutu- als Tutsi-doden, een essentiële voorwaarde voor rust en verzoening. Deze zoektocht naar waarheid en gerechtigheid veroorzaakte grote opschudding in kringen dicht bij de macht.”

Madame Ingabire betreurde dat alle machtswisselingen in Rwanda zonder uitzondering via militaire staatsgrepen hadden plaatsgevonden en wenste een democratische en constitutionele overgang op basis van de principes van een rechtsstaat die sociale rechtvaardigheid garandeert. Haar problemen begonnen zodra ze terugkeerde naar Kigali, waar ze het slachtoffer werd van een intense mediacampagne van karaktermoord.

De meeste analisten van de politieke situatie in Rwanda stellen dat haar problemen begonnen op de dag van haar terugkeer, toen ze tijdens haar bezoek aan het genocide-monument in Kigali opriep om ook de daders van misdaden tegen de Hutu’s te berechten.

In april 2010 werd ze gearresteerd, vervolgens vrijgelaten en onder huisarrest geplaatst. Op 14 oktober 2010 werd ze opnieuw gearresteerd, mishandeld door de politie en opgesloten in de centrale gevangenis van Kigali.

Om haar moed en toewijding te erkennen, heeft het Internationaal Netwerk van Vrouwen voor Democratie en Vrede in haar naam de “Victoire Ingabire Umuhoza Prijs voor Democratie en Vrede” opgericht. Deze prijs wordt jaarlijks uitgereikt op de Internationale Vrouwendag.

Haar proces

In haar publicatie van 30/10/2012 verklaarde Human Rights Watch:
“Het op 30 oktober 2012 uitgesproken vonnis van schuldigverklaring in het proces tegen oppositieleidster Victoire Ingabire is het resultaat van een rechtszaak gekenmerkt door onregelmatigheden en aanklachten met een politiek karakter.”

Met resolutie 2013/2641(RSP) veroordeelde het Europees Parlement zonder enige ambiguïteit het politieke karakter van het proces tegen Victoire Ingabire. Het “veroordeelt krachtig de politiek gemotiveerde aard van het proces, de vervolging van politieke tegenstanders en de vooraf vastgestelde uitkomst van het proces” tegen Victoire Ingabire Umuhoza.

In haar artikel van 25 maart 2013 benadrukte Amnesty International dat ze “informatie heeft verzameld waaruit blijkt dat gevangenen in het Kami-kamp werden onderworpen aan marteling en andere vormen van mishandeling. Het feit dat minstens twee mannen die samen met Victoire Ingabire werden berecht, maandenlang in dit kamp werden vastgehouden voordat ze haar beschuldigden, baart ons grote zorgen en moet tot een onderzoek leiden.”

Deze NGO voegt eraan toe: “Het proces in eerste aanleg van Victoire Ingabire was ontsierd door onregelmatigheden en schond de internationale normen.”

Tot slot verklaarde Amnesty International: “Na het bestuderen van het bewijsmateriaal dat tijdens het proces werd gepresenteerd, ziet Amnesty International geen enkele aanwijzing dat Victoire Ingabire de intentie had om aan te zetten tot geweld of haat tegen een etnische groep.”  “Amnesty International concludeerde dat de observatie van het proces in eerste aanleg ernstige zorgen aan het licht bracht. In de periode voorafgaand aan het proces deden de Rwandese autoriteiten officiële uitspraken die problematisch waren met betrekking tot de onschuldpresumptie van Victoire Ingabire. Dit omvatte onder andere voorlopige conclusies over de bewijswaarde van de tegen haar ingebrachte elementen. De aanklachten met betrekking tot de vrijheid van meningsuiting ontbeerden een duidelijke juridische basis. Sommige aanklachten met betrekking tot de uitspraken van Victoire Ingabire waren gebaseerd op vage en brede wetsteksten, waaronder de wetten tegen ‘genocide-ideologie’ en ‘discriminatie en sektarisme’. Amnesty International heeft in het door het Openbaar Ministerie tijdens het proces gepresenteerde bewijsmateriaal geen enkele oproep tot of aanzetting tot geweld of etnische haat geconstateerd.”

(www.amnesty.org/fr/library/info/AFR47/001/2013/fr)

Het rapport in ENG

Op 30 oktober 2012, na een proces vol ernstige onregelmatigheden, zoals hierboven bevestigd door Amnesty International, werd Victoire Ingabire Umuhoza veroordeeld tot 8 jaar gevangenisstraf. Het Hooggerechtshof achtte haar schuldig aan “samenzwering tegen de autoriteiten door middel van terrorisme en oorlog” en “ontkenning van de genocide”.

Opmerkelijk is dat deze aanklachten niet voorkwamen in de oorspronkelijke tenlastelegging die tijdens haar formele aanklacht bij de rechtbank werd ingediend. Bovendien is Victoire Ingabire nooit ondervraagd over deze beschuldigingen, noch door de CID (Criminele Opsporingsdienst), noch door het Openbaar Ministerie, noch voor de rechtbank.

Alsof dat nog niet genoeg was, werd de wet op genocide-ontkenning, waarop haar veroordeling gebaseerd was, pas na de feiten aangenomen en had geen terugwerkende kracht. Tijdens de hoorzittingen had Victoire Ingabire de zaak aanhangig gemaakt bij het Hooggerechtshof, dat echter nooit uitspraak deed. In plaats van een officieel vonnis beperkte de Hoge Raad zich tot een verklaring op de radio van een woordvoerder van de Rwandese rechtbanken, in plaats van een formele uitspraak van het Hooggerechtshof. Dit illustreert het gebrek aan onafhankelijkheid van de Rwandese justitie.

Op 13 december 2013 werd Victoire Ingabire veroordeeld tot vijftien jaar gevangenisstraf. Dit was een veel zwaardere straf dan in eerste aanleg en werd uitgesproken door het Hooggerechtshof van Kigali.

Twee keer had Victoire Ingabire Umuhoza tijdens het proces verklaard dat het bewijs tegen haar vals en ongegrond was en dat de getuigenissen onder dwang waren verkregen.

Nadat ze alle beroepsmogelijkheden bij de Rwandese rechtbanken had uitgeput, wendde Victoire Ingabire Umuhoza zich tot het Afrikaans Hof voor de Rechten van de Mens en de Volkeren (ACHPR / CADHP).

Twee dagen voordat de hoorzitting van 4 maart 2016 zou plaatsvinden, waarin Victoire Ingabire Umuhoza tegenover het regime stond dat haar haar vrijheid had ontnomen, weigerde de Rwandese regering op 2 maart 2016 om voor de CADHP te verschijnen.

Enkele dagen eerder, op 29 februari 2016, had de Rwandese regering de Afrikaanse Unie officieel op de hoogte gesteld van haar terugtrekking uit de verklaring waarin zij de bevoegdheid van het CADHP erkende.

In tegenstelling tot het beeld dat de Rwandese regering steeds aan de wereld heeft willen tonen over de vermeende prestaties van haar justitie, bewijzen deze manoeuvres duidelijk dat Rwanda totaal niet geïnteresseerd is in gerechtigheid. De Rwandese regering gebruikt justitie als een politiek instrument: de enige internationale justitie waarin zij gelooft, is die welke haar belangen dient.

Na verschillende onderhandelingen plande het Afrikaans Hof voor de Rechten van de Mens en de Volkeren (CADHP) de rechtszaak voor maart 2017.

Voor meer informatie over het verloop van het proces in Rwanda, kunt u de volgende documenten raadplegen:

De verdediging wurgen

Vanaf het begin van het politieonderzoek was de strategie van de regering gericht op het intimideren van de verdediging. De allereerste advocaat van Victoire Ingabire, de Amerikaanse jurist Peter Erlinder, werd gewoonweg gearresteerd en gevangengezet. Zonder de diplomatieke tussenkomst van de Verenigde Staten, de belangrijkste bondgenoot van het regime in Kigali, zou hij waarschijnlijk nog steeds achter de tralies zitten.

Daarna nam een duo bestaande uit een Rwandese en een Britse advocaat de verdediging over. Ondanks vele intimidaties, zoals willekeurige huiszoekingen en beledigingen tijdens de hoorzittingen, hielden ze stand.

Na drie jaar juridische strijd tegen Victoire Ingabire blijft haar enige mogelijke antwoord een waterdichte juridische verdediging die zowel haar onschuld als haar status als politieke gevangene kan aantonen.

Maar na verloop van tijd worden de kosten steeds hoger en overstijgen ze haar financiële middelen. En dat is precies de bedoeling van het regime: door haar verdediging financieel te wurgen, hopen ze haar nog effectiever zonder enige bescherming over te leveren aan het onrecht.

 

Tijdens de eerste maanden van haar gevangenschap in Kigali schreef Victoire Ingabire Umuhoza een boek getiteld “Entre les quatre murs 1930” (Binnen de vier muren 1930). Dit werk vertelt over haar terugkeer naar Rwanda, haar proces, haar gevangenschap en haar reflecties over haar veroordeling.

[Tot voor kort heette de centrale gevangenis van Kigali, gelegen in Muhima, “1930”. Deze gevangenis werd inmiddels gesloten en overgebracht naar Mageragere. Toen Victoire Ingabire Umuhoza werd vrijgelaten, zat ze in Mageragere.]

Tijdens haar gevangenschap ontfermde zij zich over een jong meisje, Cynthia, die samen met haar moeder in de gevangenis zat. Volgens de laatste informatie gaat het goed met Cynthia en blijft Victoire Ingabire in haar levensonderhoud voorzien.

Bijgenaamd de “Rwandese Mandela”, is Victoire Ingabire uitgesloten van het verkiezingsproces, aangezien haar oppositiepartij niet werd erkend door de autoriteiten. Ondertussen wijzigde de zittende president de grondwet, waardoor hij tot 2034 aan de macht kan blijven.

Prijzen en onderscheidingen ontvangen door Victoire Ingabire Umuhoza
  • 2011: Oprichting van de Victoire Ingabire Umuhoza Prijs voor Democratie en Vrede door het RifDP. Deze prijs, die haar naam draagt, beloont individuen die zich inzetten voor een vreedzame en democratische oplossing van conflicten in de regio van de Afrikaanse Grote Meren.
  • 2012: Genomineerd voor de Sacharovprijs voor de Vrijheid van Denken van het Europees Parlement.
  • 2019: Ontvangst van de Mensenrechtenprijs toegekend door de Asociación Pro Derechos Humanos de España (APDHE).
De strijd gaat door! Steun de zaak van Victoire Ingabire en het Rwandese volk

De strijd van Victoire Ingabire Umuhoza eindigt niet met haar vrijlating. Na acht jaar gevangenschap werd ze op zaterdag 15 september 2018 vrijgelaten in het kader van een vervroegde vrijlating van meer dan 2.000 gevangenen, een beslissing die president Paul Kagame de dag ervoor had genomen.

Bij haar vrijlating verklaarde ze vastberaden:

“Er is geen enkele reden om mijn politieke activiteiten stop te zetten, want ik ben teruggekeerd naar mijn land met als doel te strijden voor de opening van de politieke ruimte in Rwanda. Ik ben in de gevangenis geweest, maar voor mij was dat slechts een doorgang… en ik zal mijn strijd voortzetten.”

Haar strijd is die van een heel volk: een strijd voor vrijheid, gerechtigheid en democratie.

 

Steun Victoire Ingabire – Steun de rechten van het Rwandese volk en de mensheid tegen onderdrukking

Wat kunt u doen?

Laten we niet toestaan dat dictators hun wil aan de wereld opleggen. Iedereen kan iets doen!

Doe een donatie, hoe klein ook: 1 euro, 1 dollar, 1 frank, 1 yen… Elke bijdrage telt, want samen staan we sterk.

Steun financieel de zaak via de rekening van de stichting.

Hoe financieel ondersteunen?

Stichting: Fondation Victoire pour la Paix  Bank: BNP PARIBAS FORTIS  IBAN: BE56001672531388 BIC-code: GEBABEBB

Samen kunnen we het verschil maken! ✊✊✊

 

Scroll to Top